No cóż, odjeżdżam - dymią piachy
pod szerokiego wiatru tchnieniem,
i ty ku wodzie oczy nachyl,
i tak się przez to nic nie zmieni.

No cóż - przyjazdy czy odjazdy
życia do śmierci nie wymierzą;
bez końca drążyć będą gwiazdy
szeroką Wisłę w Kazimierzu.

Tam noc chmurami się nie zmieni
po rozwichrzonych płynąc bukach,
- ja tylko w żadnym innym mieście
już się spokoju nie doszukam.

Mnie, jak mityczny żółty Egipt,
zastyga świat w kłamliwą rację
mnie oba ciemne Wisły brzegi
zostaną zawsze dekoracją.

Mnie nikt już świata nie uprości,
przetrwa do śmierci lśniące szkliwo,
mnie ledwie wiersze o miłości
mogą miłością być prawdziwą.

Ja tylko w zmienność się zanurzę,
byle wciąż różniej, wciąż inaczej,
mnie tylko czarna, smutna muza
w nienaturalnym oknie płacze.

I tylko mnie już dzień się każdy
życiu jak kłamstwu sprzeniewierzy...
żegnaj - niech cicho kwitną gwiazdy
nad tobą i nad Kazimierzem...

/Tadeusz Hollender/

zródło - kanał skarabeusz95 w serwisie YouTube