Wrócimy tam, dokąd serce dziś tęskni i marzy,
Wrócimy tam, wszyscy razem i młodzi i starzy!
Wrócimy tam, żeby zerwać Ojczyźnie kajdany,
Wrócimy tam, gdzie nasz dom, gdzie nasz kraj kochany!

Lwów! Lwów!
Krew ciskam do mych słów
I krzyk serc polskich od brzega do brzega!
Niech się jak piorun rozlega!
Niech wali, huczy i grzmi
O polskiej wylanej krwi,
O tych dzieciach ginących na ulicach grodu
Za cześć i całość narodu!
Nóż hajdamacki w pierś nam grozi znów!
Lwów! Brońmy Lwów!

(Artur Oppman)

„Nie ma w Rzeczypospolitej miasta bardziej promienistego, choć wiele jest w niej miast bohaterskich z Warszawą na czele, która umiała w najcudowniejszym porywie każdy wylot zaułka na Starym Mieście wydłużyć w szyję armaty. Nie ma miasta bardziej gotowego do śmiertelnej ofiary, do zaparcia się aż do ostatniego tchu. Czy się teraz dziwicie, że je duma rozpiera? Że w oczach ma radość i że śpiewa? Jest to miasto Polską obłąkane. Duszy swojej nie ukrywa, więc ją każdy ujrzeć może, jak rozkwitłą czerwoną różę. Czaruje nią i zniewala. Rozkochać potrafi każdego swoim uśmiechem, jasnym, szczerym i rzewnym\".

Kornel Makuszyński

We Lwowie, na placyku swojego imienia,
Na spiżowym fotelu, na zrębie kamienia,
Siedział przez lata sławny galicyjski
hrabia
W charakterze pomnika, co miasto
ozdabia.
Aleksander Fredro siedział wśród swoich współ-
obywateli.
I patrzał na ulicę na pamięć znajomą
I z ukosa, ukradkiem, na kobiet powaby.

W teatrze -- „Pan Jowialski\". Fiszer
i Gostyńska.
I młody Jaś Nowicki i Niusia Zielińska
I Feldman -- jaki komik! -- w roli Szambelana.
Wieczorami odbita od murów Katedry,
Ponad drzewa konarami przylatała
wrzawa --
To z teatru szumiały oklaski i brawa
I jak wróble krążyły nad pomnikiem
Fredry.

Ale jego już nie ma na pustej ulicy,
Gdzie go gwiazdy szukają oczami złotemi.
W nocy, w mieście struchlałym, przyszli
bolszewicy
I wydarli go z bruku jakby drzewo z ziemi.
Nocą przybiegli zbójcy, było ich dwunastu,
I śpiącego na swoim placu go opadli
I przemocą wydarli bezbronnemu
miastu,
I jemu bezbronnemu jego Lwów ukradli.
Wysiedlili złom spiżu i milczący kamień
I zaorali po nim plac i bruk uliczny.
Stój teraz za granicą. We Wrocławiu
się zamień
W tragiczny pomnik „Zemsty za ten mur
graniczny\".

Marian Hemar

Polsko [...]
Ty masz wyższy salon boski
Odkryć przed świata obliczem
Nie przez martwe pisma głoski
Ale życiem ofiarnem.
A jednak -- ten dźwięk nazwiska
I ta rabata świec,
Ta długa w kwiatac

zródło - kanał Dominikfiuk1980 w serwisie YouTube